Patron Parafii

Patron Parafii – św. Kazimierz Królewicz

 

Kazimierzu przewyborny,

Młodzieńcze czysty, pokorny:

Niegdyż Polski królewiczu,

A teraz nieba dziedzicu

(ze „Śpiewnika kościelnego” ks. Michała Mioduszewskiego)

 

kazimierz1

Urodził się w 1458 roku na zamku królewskim na Wawelu jako syn polskiego króla Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuskiej (Austriaczki).  Od 10 roku życia, był kształcony wraz ze swymi braćmi głównie przez kanonika krakowskiego, wielkiego polskiego historyka ks. Jana Długosza.  Wraz z ks. Janem Długoszem królewicze przebywali w klasztorze tynieckim i na zamkach w Lublinie, Łęczycy, czy Nowym Sączu.  Królewicze uczyli się historii, łaciny, literatury klasycznej i współczesnej im – renesansowej, retoryki i teologii. Kazimierz był bardzo zdolnym uczniem.  Do dostojników kościelnych i zagranicznych gości przemawiał po łacinie, ze swoim ojcem rozmawiał po polsku. Kallimach, jeden z wychowawców królewicza Kazimierza, nazywał go „boskim młodzieńcem”.
Kazimierz był najpobożniejszym z braci. Często zrywał się przed wschodem słońca i wraz ze służącym udawał się do kościoła. Bywał u grobu św. Kingi w rocznicę jej śmierci. Do bierzmowania przygotowywał Kazimierza św. Jan Kanty. Gdy miał 13 lat Kazimierz został zaproszony na tron węgierski. Udał się tam na czele dwunastotysięcznej armii, bronił swoich praw do korony węgierskiej przed Maciejem Korwinem.  Wyprawa zakończyła się jednak niepowodzeniem. Królewicz Kazimierz powrócił do kraju i przez jakiś czas na przełomie 1471 i 1472 roku przebywał na polecenie ojca na zamku w Dobczycach.  Powoli jednak Kazimierz był wciągany w sprawy polityki państwa. Wraz z ojcem uczestniczył w obradach sejmu w Malborku, Piotrkowie i Brześciu Lubelskim.  Gdy ojciec przebywał przez dłuższy czas na Litwie, królewicz Kazimierz był wielkorządcą w Koronie.  Rezydował na zamku w Radomiu, mając jako doradców między innymi Kallimacha, Piotra z Bnina czy Jana Konarskiego. Dał się wówczas poznać jako dobry i sprawiedliwy władca. Bronił poszkodowanych.  Znany był również ze swojej pobożności, szczególnego kultu Najświętszej Marii Panny i wielkiego miłosierdzia. Przypisywana mu jest zasada: „Lepiej umrzeć niż zgrzeszyć”.

Zimą 1483/1484 Kazimierz przebywał w Grodnie. Ostry klimat nie sprzyjał zdrowiu młodego królewicza, chorującego na gruźlicę. Skonał w Grodnie w 1484 roku na rękach Jana Rzeszowskiego, biskupa krakowskiego. Kallimach powiedział o nim : „powinien albo się nie narodzić, albo zostać wiecznym”. Jego kult został uznany przez papieża Klemensa VIII, który kanonizował w 1602 roku królewicza Kazimierza i ogłosił jednocześnie jednym z głównych patronów Polski i Litwy.  Papież Pius XII w 1950 roku ogłosił dodatkowo św. Kazimierza patronem młodzieży litewskiej. Niebawem po kanonizacji w 1604 roku wybudowano w Wilnie kościół św. Kazimierza – patrona Litwy, a wkrótce później kościół pod wezwaniem św. Kazimierza w Krakowie, którym opiekują się do dziś ojcowie Reformaci. W kościele tym znajduje się piękny obraz przedstawiający św. Kazimierza – patrona Polski.

kazimierz2

Powstało dużo utworów literackich sławiących św. Kazimierza królewicza. Pisali o nim: Klemens Janicki, Kasper Twardowski, ks. Bartłomiej Cieszyński, Adam Mickiewicz (w „Litanii pielgrzymskiej”), Władysław Syrkomola i wielu innych.

Święty Kazimierz królewicz jest szczególnie czczony w Kościele Powszechnym 4 marca.